Can Yücel--Hayatta en çok ben babamı sevdim

Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Kara çalılar gibi yerden bitme bir çocuk
Çırpı bacaklarıyla ha düştü, ha düşecek 
Nasıl koşarsa ardından bir devin,
O çapkın babamı ben öyle sevdim

Bilmezdi ki oturduğumuz semti,
Geldi mi de gidici hep hep acele işi!
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti,
Öyle öyle ezber ettim gurbeti

Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
Kırkı geçerse ateş, çağırırlar İstanbul’a,
Bi helalleşmek ister elbet, değil mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oyununu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu

En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, can evim
Hayatta ben en çok babamı sevdim

Can Yücel